Elke keer als ik denk het allemaal een beetje op een orde te hebben, blijkt dat helemaal niet het geval te zijn.
Zo dacht ik dat ik financieel een beetje op orde kon gaan komen door mijn baantje.
Maar van het begin af aan was mijn manager onduidelijk over het aantal uren dat ze me nodig had. Een paar keer gevraagd, en dan zei ze dat ze dat nog niet wist.
Het begon redelijk met 4 dagen, een week later waren het er 3, en deze week hoef ik maar 2 dagen te werken, waarvan 1 natuurlijk in het weekend.
Het werk bevalt prima, maar daarvan kan ik niet met 2 kinderen leven, laat staan de huur en de vaste lasten betalen.
Ik heb sinds kort income assistance, maar alles wat ik verdien moet ik opgeven, en dat wordt daar dan weer vanaf getrokken.
Het komt erop neer dat ik van 1035 dollar per maand
alles moet doen... terwijl de huur alleen al 900 is...
En, nee, goedkopere woonruimte is er hier niet.
Daar heb ik al lang naar gekeken.
Ik zal bij de foodbank moeten gaan aankloppen.
En ik zal weer op zoek moeten naar een andere baan.
Of naar nog een baantje erbij.
Ik vraag niet om medelijden.
Dit is doodgewoon mijn werkelijkheid.
En ik zal er alles aan doen om die zo snel mogelijk te veranderen!
Ik heb dit stukje geschreven om te laten zien dat, hoewel ik over het algemeen positief ben ingesteld, het niet altijd allemaal even makkelijk is.
